නොඉවසිලිවත් ගිම්හාන සුසුම් රැල්ලක් | විසි වන ගීය

රත් නෙළුම විකසිත වූ දා
අනේ... මා සිත මං මුළා වී තිබිණ!
එය මගේ හැඟුමින් මිදී බැහැරව තිබිණ.
සුපුෂ්පිත මල ප්‍රහර්ෂය නොහඟිමින්
මගේ මල් පැස නිබඳ හිස් වී තිබිණ.

සන්තාප සංවේදනාවන්
යළි යළිත් ඉපිද හද වෙළද්දී
සිහිනයෙන් තිගැස්සී පිබිදී මට
නුහුරු සුවඳක සොඳුරු සේයාවක්
දකුණු දිග සුළං රැල්ලෙක
සෙමෙන් දැවැටී එනු දැනිණ.

ඒ නුහුරු සොඳුරු බව
ප්‍රාර්ථනාවේ සංකාවෙන්
රිදුම් කවනා සඳ, ම හද
එය,
නිම් තෙරක් සොයමින් ඇදෙන
නො ඉවසිලිවත්
ගිම්හාන සුසුම් රැල්ලක් සේ,
මට පෙනිණ.

නො දැන හුන්නෙමි මම
එය මා වෙතම වෙලී හුන් වග
මා සතුව තිබූ බව
මගෙම හදවත අගාධයේ
පිරිපුන් සුන්දරත්වය
පිපී මල්වර වී සුවඳ ඳුන් වග.

__________________________________________________________________

On the day when the lotus bloomed, alas, my mind was straying, and I knew it not. My basket was empty and the flower remained unheeded.

Only now and again a sadness fell upon me, and I started up from my dream and felt a sweet trace of a strange fragrance in the south wind.

That vague sweetness made my heart ache with longing and it seemed to me that is was the eager breath of the summer seeking for its completion.

I knew not then that it was so near, that it was mine, and that this perfect sweetness had blossomed in the depth of my own heart.