නිදහසේ සෙනෙහස | තිස් දෙවන ගීය

ලොවේ මට පෙම් කරන හැම දෙන
රකින්නට වෙර දරති මා බැඳ
එ හැම පරදන ඔබේ සෙනෙහස
අහිමි නො කරයි මගේ නිදහස

සිතින් ගිලිහී යතැයි බිය වැද
එ හැම මා හැර නොයති තනි කොට
නමුදු ගත විය දින ගණන් බෝ
නොලැබ ඔබගේ දසුන හෝ මට

නො කැඳවූවත් මගේ යැදුමක
නොසිටියත් ඔබ දරා හද තුළ
දනිමි ඔබැ පෙම බලා සිටිනා
අයුරු එනතුරු මගේ ප්‍රේමය

By all means they try to hold me secure who love me in this world. But it is otherwise with thy love which is greater than theirs, and thou keepest me free.

Lest I forget them they never venture to leave me alone. But day passes by after day and thou art not seen.

If I call not thee in my prayers, if I keep not thee in my heart, thy love for me still waits for my love.

කියන් සිරකරුවාණනි | තිස් එක් වන ගීය

කියන් සිරකරුවාණනි මෙලෙස
බැඳ දැමූයේ කවුරුන් ද නුඹ?

‘ඒ මගේ හිමියා ය’
පැවැසී සිරකරු.

‘ධනයෙන් ද බලයෙන් ද
මැඬලන්න හැකිවෙතැයි
ලෝ වැසි සියල්ලන්
සිතූයෙමි මම නිබඳ.
තර කෙළෙමි මා නිදන් ගෙය
නිරිඳුනට හිමි ධනය රැස්කොට.

නින්ද ආ කල පරයමින් නෙත
සැතපුනෙමි මම සයනයේ
හිමිසඳුන් වෙනුවෙන් තැනූ.
යළි පිබිදි කළ දුටිමි
සිටිනා’යුරු සිරකරුවකු වී
මගෙ ම නිදන් ගෙයි අබතුරෙහි.

‘කියන් සිරකරුවාණනි මෙලෙස
තැනූයේ කවුරුන් ද
බිඳ නොහෙන මේ යදම?’

‘ඒ මම ය’ පැවැසී සිරකරු.
‘බොහෝ වෙහෙසින් තලා හැඩ කොට
තැනූයේ ඒ මම ය ඒ යදම.
අපරාජිත මා බලයෙන් සිරකොට
මැඬලිය හැකි යැයි සිතුවෙමි ලෝකය,
සිතුවෙමි ඉන් ලැබෙතැයි මා නිදහස.

දිව රෑ වෙහෙසී ගිණිදැල් මැද රුදු
යකුළු පහර ලා තැනුවෙමි දම්වැල.
පුරුකෙන් පුරුකට නිමවන විට එය
දුටුවෙමි සිර වී සිටිනා’යුරු මා
මා දෑතින් නිමැ වූ යදමින් බැඳ’

________________________________________________________________

`Prisoner, tell me, who was it that bound you?'

`It was my master,' said the prisoner. `I thought I could outdo everybody in the world in wealth and power, and I amassed in my own treasure-house the money due to my king. When sleep overcame me I lay upon the bed that was for my lord, and on waking up I found I was a prisoner in my own treasure-house.'

`Prisoner, tell me, who was it that wrought this unbreakable chain?'

`It was I,' said the prisoner, `who forged this chain very carefully. I thought my invincible power would hold the world captive leaving me in a freedom undisturbed. 

Thus night and day I worked at the chain with huge fires and cruel hard strokes. When at last the work was done and the links were complete and unbreakable, I found that it held me in its grip.'

කවුරුන් ද ලුහුබඳින්නේ මා? | තිස් වන ගීය

තනි ව මඟ බැස මම
ඇවිද එමි රහස් හමුවට
එනමුදු කවුරුන් ද මේ?
ලුහුබඳින්නේ මා පසුපස
නිසංසල අඳුර තුළ

මග හරිනු පිණිස ඔහු 
ඉඩ හරිමි පසෙකට වී 
නමුදු නොහැකි ය මට
යන්න ඔහුගෙන් මිදී 

උඩඟු බවින් කළඹා පොළොවේ
නංවයි දූලි වළා 
ඔහුගේ උස් හඬ රැව් දෙයි මා 
කොඳුරන වදනක් පාසා 

මගෙම කුඩා පිලිබිඹුව යි, ඒ හිමියනි!
නොමැත ඔහුට විලි බියක්
එනමුදු මා විලිවැදෙමි කැටුව ඔහු
පැමිණෙන්නට දොරකඩ වෙත ඔබගේ
_____________________________________________________________

I came out alone on my way to my tryst. But who is this that follows me in the silent dark?

I move aside to avoid his presence but I escape him not.

He makes the dust rise from the earth with his swagger; he adds his loud voice to every word that I utter.

He is my own little self, my lord, he knows no shame; but I am ashamed to come to thy door in his company.

මා නම දරනා මිනිසා | නව විසි වන ගීය

මා නම දරනා මිනිසා වැළපෙයි
සිර වී බිම්ගෙයි නපුරු
තත්පර වූයෙමි ගොඩ නඟමින් නිති
මා වට කළ තුඟු පවුරු

දවසින් දවසට දිවයන අහසට
එහි සෙවණැල්ලෙන් අඳුරු
වියොවුණි දසුනෙන් මා පැවතුමෙහි
සැබෑ ගති සොබා සොඳුරු

අහංකාරයෙන් දැපී පවුර ගැන
පිරියම් කොට නම මහරු
රැගෙන අවුත් වැලි සුනු බදාම ඈ
වසා කුදු මහත් සිදුරු

හිලව් පිණිස මා දැරූ වෙහෙස මහ
පිරිබඬ ලන්නට පවුරු
වියොවුණි දසුනෙන් මා පැවතුමෙහි
සැබෑ ගති සොබා සොඳුරු
_________________________________________________________________

He whom I enclose with my name is weeping in this dungeon. I am ever busy building this wall all around; and as this wall goes up into the sky day by day I lose sight of my true being in its dark shadow.

I take pride in this great wall, and I plaster it with dust and sand lest a least hole should be left in this name; and for all the care I take I lose sight of my true being.

හිත හදාගනු බැරි ව ලතවෙමි | අට විසි වන ගීය

උඩඟු දැඩිකම් යදැල් වී එය
බිඳිනු වෙහෙසෙත, රිදෙයි හදවත
අවැසි නිදහස, පමණි මා හට
විලි වැදේ පෙරමග බලන හිත

ඔබ යි මිල කළ නොහැකි වූ ඒ
ඉසුරු සම්පත, සහතිකෙන්

ඔබ යි මාගේ උතුම් වූ ඒ
කල්‍යාණ මිතුරාණන්
මගේ කුටිය ම පිරී ඇත නන්
සරුව පිත්තල විසිතුරින්
හිත හදාගනු බැරි ව ලතවෙමි
ඉවත ලන්නට අමදිමින්

පිරුවටය මා පෙරෙවි, සැදුණේ
මරණයෙන් සහ දූලියෙන්
කරමි පිළිකුල් නමුදු නැවතත්
වැළඳ ගන්නෙමි ප්‍රේමයෙන්

මිරිකෙමින් ණය බරින් සුවිසල්
මගේ මහ අසමත් කමින්
රහස් විලියෙන් බරව ඇති මුත්
යදින විට යහපත ඔබෙන්
සසලවෙමි වෙවුලමි ඉතින්
මා පැතුම් ඉටුවේ යැයි බයෙන්

__________________________________________________________________

Obstinate are the trammels, but my heart aches when I try to break them. Freedom is all I want, but to hope for it I feel ashamed.

I am certain that priceless wealth is in thee, and that thou art my best friend, but I have not the heart to sweep away the tinsel that fills my room

The shroud that covers me is a shroud of dust and death; I hate it, yet hug it in love.

My debts are large, my failures great, my shame secret and heavy; yet when I come to ask for my good, I quake in fear lest my prayer be granted.

දල්වන්න! සෙනෙහසේ රන්වන් ප්‍රදීපය | විසි හත් වන ගීය

ආලෝකය, අහෝ!
කොහි ද ආලෝකය?
දල්වන්න එය දැවෙන ගිනිගෙන
ආශාවේ මැලයෙන්!

ප්‍රදීපය වේ මෙතැන එනමුදු
නොවේ සිළුවක ලෙලෙන රිද්මය
එයද ඉරණම මගේ හදවත?
එයට වැඩියෙන් යෙහෙකි මරණය

පැමිණ දොම්නස, දොර පියන් මත
සන් කරයි පණිවුඩය අරගෙන
අවදියෙනි හිමි! හඬ ගසයි දැන්
නිශා අඳුරේ රහස් හමුවට

මේ කුළින් බර අඳුරු අහසින්
ඇද හැලේ අනවරත වැහි පොද
ඇයිද මේ? කැළඹුම මහද තුළ
නොවැටහේ එහි අරුත පිරිසිඳ

විදුලි සරයක සැණෙලි දහරක
ගැඹුරු වේ මා දෙනෙත ඇඳිරිය
සොයයි හදවත කොහිද මාවත
රැයේ මියැසිය මහද කැඳවන

ආලෝකය, අහෝ!
කොහි ද ආලෝකය?
දල්වන්න එය දැවෙන ගිනිගෙන
ආශාවේ මැලයෙන්!
අකුණුසර මැද වියරු සුළඟද
කෑගසයි රුදු හුදෙකලාවක
කළුව ඇත රෑ අන්ධකාරය
අඳුරු කළු ගල් කුලක් විලසින
ඉඩ නොදෙනු මැන ගෙවී යන්නට
මෙ හෝරාවන් රෑ අඳුර මැද
දල්වන්න ජීවයෙන් ඔබගේ
සෙනෙහසේ රන්වන් ප්‍රදීපය

__________________________________________________________________

Light, oh where is the light? Kindle it with the burning fire of desire!

There is the lamp but never a flicker of a flame---is such thy fate, my heart? Ah, death were better by far for thee!

Misery knocks at thy door, and her message is that thy lord is wakeful, and he calls thee to the love-tryst through the darkness of night.

The sky is overcast with clouds and the rain is ceaseless. I know not what this is that stirs in me---I know not its meaning.

A moment's flash of lightning drags down a deeper gloom on my sight, and my heart gropes for the path to where the music of the night calls me.

Light, oh where is the light! Kindle it with the burning fire of desire! It thunders and the wind rushes screaming through the void. The night is black as a black stone. Let not the hours pass by in the dark. Kindle the lamp of love with thy life.

තැවරෙනා විට සුසුම් මා සිහින මත | විසි හය වන ගීය

රැඳුණි අසබඩ පැමිණ ඔහු
එනමුදු නොපිබිදියෙමි මම
කවර නම් සැහැසි නින්දක් ද ඒ?
අනේ! පින්මඳ මා!

රෑ කල බෝ නිසංසල
ආ විට වීණාව ගෙන දෝතට
අනුනාද විය මා සිහිනයන්
බැඳී එහි ස්වර සංගතියට

අනේ! මේ සියලු රාත්‍රීන්
පරව යන්නේ ඇයි ද මේ ලෙස?
අහිමි ඇයි මට දැකුම
තැවරෙනා විට ඔබැ සුසුම් මා
සිහින මත
__________________________________________________________________

He came and sat by my side but I woke not. What a cursed sleep it was, O miserable me!

He came when the night was still; he had his harp in his hands, and my dreams became resonant with its melodies.

Alas, why are my nights all thus lost? Ah, why do I ever miss his sight whose breath touches my sleep?

විඩාබර මේ රාත්‍රිය | විසි පස් වන ගීය

විඩාබර මේ රාත්‍රියේ
නින්ද හා අරගල නොකොට
ඉඩ දෙන්න සැතපෙන්න
හොවා මා බැති සිත ඔබ ළඟ

ඉඩ නොදෙනු මැන මා හට
කෙවිටි කරලන්නට
ආත්මය වෙහෙසින් ගිලන් වූ
නොසැරසී නිසි ලෙස
ඔබ නැමදුමට එන සේ

විඩාපත් දිනයක දෑස මත
නිශාවේ තිරපට දිගහැර
පිබිදුමේ නැවුම් ප්‍රීතියෙන්
පණ පොවන්නේ ඔබ ය ඒ දෑසට

__________________________________________________________________

In the night of weariness let me give myself up to sleep without struggle, resting my trust upon thee. Let me not force my flagging spirit into a poor preparation for thy worship. It is thou who drawest the veil of night upon the tired eyes of the day to renew its sight in a fresher gladness of awakening.